Εκκλησία των Αδελφών

Εκκλησία των Αδελφών

Άλλα ονόματα είναι «Αδελφοί», «Δαρβυστές», «Αδελφοί Πλυμούθιοι», «Συνάθροιση των Αδελφών», «Χριστιανικές συναθροίσεις», «Συνάθροιση του Θεού».

Ιστορία

Η κίνηση των Αδελφών δημιουργήθηκε κατά το πρώτο ήμισυ του ιθ' αιώνα στην Αγγλία, σαν αντίθεση στη Φιλελεύθερη Θεολογία. Σχηματίσθηκαν διάφοροι κύκλοι (1826) και με επίκεντρο τη Βίβλο θέλησαν να αναζητήσουν την αρχέγονη Εκκλησία, την Εκκλησία της Kαινής Διαθήκης.

Ηγετική φυσιογνωμία ανεδείχθη οJοhn Nelsοn Darby(1800-1882), πρώην αγγλικανός ιερέας. Η αληθινή Εκκλησία, έλεγε, είναι η εκκλησία του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό απέρριπτε ιδιαίτερα Εκκλησιαστικά αξιώματα, οποιαδήποτε εκκλησιαστική οργάνωση και κάθε είδους ιεραρχία. Συνιστούσε την καθαρότητα της Εκκλησίας, το χωρισμό από τον κόσμο και από τις εκκλησίες, πού συνεδέοντο με τον κόσμο. Κάθε παρεκτρεπόμενος απεβάλλετο από την κοινότητα.

Στο Plymοuth δημιουργήθηκε παρόμοιος κύκλος τα μέλη του ονομάζοντο «αδελφοί». Ο Darby ήλθε σε σχέση μ' αυτόν τον κύκλο και έγινε ηγέτης των «αδελφών». Έργο της κίνησης ήταν να συναθροίσει τούς «πραγματικούς και αναγεννημένους πιστούς» από όλες τις εκκλησίες. Απέκτησε τη συναίσθηση της «μόνης αληθινής εκκλησίας» (κλειστοί αδελφοί).

Το έτος 1848 το κίνημα διεσπάσθη σε δύο μεγάλες ομάδες. Τούτο έγινε με τη δημιουργία των «ανοικτών αδελφών» από τον Geοrge Μϋller (1805-1898). Ο Darby έγινε ηγέτης των «κλειστών αδελφών». Και η νέα ομάδα των «ανοικτών αδελφών» διακήρυξε πίστη στην «αληθινή εκκλησία των αναγεννημένων». Όμως στο θέμα της οργάνωσης των κοινοτήτων υπάρχουν διαφορές σε επί μέρους αδελφούς έχουν ανατεθεί ιδιαίτερες ευθύνες. Μάλιστα από το 1949 υπάρχει και υπερκοινοτικό σώμα 14 «εμπίστων αδελφών». Μερικές κοινότητες εκλέγουν και πρεσβυτέρους.

Οι «ανοικτοί αδελφοί» δέχονται σε κοινωνία μόνο όποιον είναι καθαρός στην πίστη, στη διδασκαλία και στη ζωή. Οι «κλειστοί αδελφοί» δίνουν μεγάλη σημασία, όχι απλώς στο αν κάποιος είναι ατομικά καθαρός στη διδασκαλία, αλλά και στο αν η κοινότητα, στην οποία ανήκει, διδάσκει την «καθαρή διδασκαλία».
 

Διδασκαλία

Και οι δύο ομάδες αναγνωρίζουν μοναδική πηγή πίστης και ζωής την αγία Γραφή.
Ηαναγέννησησυντελείται με την παραδοχή του Χριστού ως Σωτήρα. Το βάπτισμα λογίζεται απλό «σημείο», «ομολογία του συνδέσμου με τον Χριστό». Αναγνωρίζεται μόνο το βάπτισμα των πιστών, ο νηπιοβαπτισμός απορρίπτεται.

Η ευχαριστία αποτελεί «ανάμνηση» και «γεύμα κοινωνίας», στους «κλειστούς αδελφούς» είναι «κλειστή», δεν γίνονται δεκτοί σ' αυτήν μη μέλη της κοινότητας. Η ειδική ιεροσύνη και η εκκλησιαστική οργάνωση απορρίπτονται. Η Εκκλησία του Κυρίου υφίσταται σαν «αόρατη εκκλησία», σαν «εκκλησία των αναγεννημένων», και φανερώνεται με την τέλεση της ευχαριστίας.

Στις κοινότητες υπάρχουν «πρεσβύτεροι» και «επισκοπούντες», πού διακονούν τούς «αγίους», χωρίς να έχουν υπαλληλική θέση. Στην Αμερική οι Πλυμούθιοι Αδελφοί ιδρύσαν «Σύνδεσμο Κοινοτήτων» σαν «αδελφικό σύνδεσμο».

Η κίνηση δέχεται την ανάσταση και την κρίση. Η πρώτη ανάσταση θα είναι για τούς «εν Xριστώ κοιμηθέντας» και η «αλλαγή» για τούς πιστούς, πού θα ζουν πριν από τη «μεγάλη θλίψη». Η δεύτερη ανάσταση θα είναι για τούς άπιστους, με σκοπό το τελικό δικαστήριο, πού θα γίνει στο τέλος μιας επιγείου χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.

Επίσης γίνεται διάκριση μεταξύ της κοινότητας του Ιησού, πού συγκροτείται από τον ουράνιο λαό του Θεού και του Ισραήλ, πού λογίζεται επίγειος λαός του Θεού, στον οποίον θα εκπληρωθούν κατά γράμμα οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Ή κίνηση αναμένει τη σύντομη επάνοδο του Χριστού.

«Χριστιανοί Αδελφοί» στην Ελλάδα

Ιστορία

Την κίνηση των «αδελφών» έφερε στην Ελλάδα ο Αθανάσιος Κάρπος, γαμβρός του Ιρλανδού Έρρίκου Ντιβάιν. Ο Ντιβάιν, μέλος της Εκκλησίας των Αδελφών, ήλθε στην Ελλάδα για επαγγελματικούς σκοπούς κατά το τέλος του ΙΘ' αιώνα και ανέπτυξε «Ιεραποστολική» δραστηριότητα. Ο Κάρπος ήταν από τούς πρώτους προσήλυτους του Ντιβάιν και νυμφεύθηκε την κόρη του.
Μετά το θάνατο του πενθερού του ο Αθανάσιος Κάρπος μετέβη στην Αγγλία και ήλθε σε επικοινωνία με τούς «Κλειστούς Αδελφούς». Τη διδαχή αύτη μετέφερε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να σχηματισθεί νέα κοινότητα, με την ονομασία «Χριστιανοί Αδελφοί». Το 1946 ήλθε στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια ο Βαρθολομαίος Παπαντωνάκης και εντάχθηκε σ' αύτη την κοινότητα. Μετά το θάνατο του Α. Κάρπου έγινε διδάσκαλος της ομάδας.

Το 1964 ιδρύθηκε το σωματείο των «Χριστιανών Αδελφών», στο οποίο πρωτοστάτησαν οι Iωάννης Βουργούρης, Βαρθολομαίος Παπαντωνάκης και Θεόδωρος Αναγνωστόπουλος. Όμως το 1972 ο Παπαντωνάκης απεκλείσθει από την κοινότητα, επειδή συγκατατέθηκε στο διαζύγιο του γιου του.

Το 1978 η ομάδα αυτήδιαιρέθηκεμε την ανάμιξη των Γερμανών οπαδών, πού ενίσχυσαν οικονομικά την κοινότητα. Στη διένεξη προστέθηκε το ζήτημα, κατά πόσον έπρεπε ο Ημεροδείκτης πού εξέδιδε η κίνηση να περιλαμβάνει το εορτολόγιο ή όχι. Μια ομάδα με τον Ιωάννη Νάνο αποχώρησε και ίδρυσε την «Εκκλησία των Χριστιανών Αδελφών» στην οδό Γραβιάς 9-13. Στην ομάδα αυτή προσχώρησε και ο Βαρθολομαίος Παπαντωνάκης. Σήμερα διδάσκαλοι της ομάδας αυτής είναι ο Άγγλος Daνid Miers και ο Έλληνας Γεώργιος Ορφανός. Σ' αυτή την ομάδα ανήκει και η «Εταιρεία Εκδόσεων Χριστιανών Αδελφών».

Από το άλλο μέρος η κοινότητα της οδού Παλλάδος 21, οργανώθηκε με διδάσκαλο ων Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο. Το αρχικό καταστατικό του σωματείου τροποποιήθηκε και έλαβε το όνομα «Σύλλογος Μελέτης και Διαδόσεως της Βίβλου».
 

Διδασκαλία

Η ομάδα της Παλλάδος 21 είναι περισσότερο «ανοικτή». Στον Ημεροδείκτη της «Η χαρμόσυνη Αγγελία» διαφημίζεται η κασετοθήκη της οργάνωσης «Βιβλικό Μήνυμα» του Ιω. Έρτσου πού ανήκει στην «Ελευθέρα Ευαγγελική Εκκλησία». Τον Ημεροδείκτη εκδίδει η εταιρία «Διακονίες Εμμαούς», πού ανήκει στον «Ευρωπαϊκό Ιεραποστολικό Σύνδεσμο» και συμπλέκεται με την «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση» του Μακρή και με πολλές «υπερδογματικές» ομάδες πού δρουν στη χώρα μας.

Η ομάδα της Γραβιάς 9-13 είναι «κλειστή», δεν έχει επικοινωνία με άλλες ομάδες, γιατί κατά την αντίληψή της δεν υπάρχει εκεί σωτηρία. «Ζώμεν χωρισμένοι από τας ποικιλωνύμους θρησκευτικάς ομάδας διότι ο λόγος του Θεού παραγγέλλει αυτόν τον χωρισμόν από όπου υπάρχει παρακοή» (Τι πιστεύομεν 11). Κατά τα άλλα η διδαχή των δύο ομάδων είναι κοινή.

Ή θεοπνευστία της Γραφής είναι απόλυτη. Οι ιεροί συγγραφείς «έγραψαν εκείνο πού η φωνή του Θεού τους υπηγόρευεν. Έγραφαν λέξιν προς λέξιν, ακριβώς εκείνο πού ήθελεν ο Θεός». Έτσι η Γραφή δεν κηρύττει απλώς το ευαγγέλιο της σωτηρίας, αλλά και επιστημονικές αλήθειες (Μια επιστολή για σένα 5.44). «Ή επιστήμη ανακαλύπτει εκείνο πού ο Σοφός Δημιουργός έβαλε στη Φύση και στον Λόγο Tου» (Ή χαρμόσυνη Αγγελία 30 Αύγ. 1989).

Η Εκκλησία αποστάτησε από την αλήθεια και μεταβλήθηκε σε «πόρνη Βαβυλώνα». Όμως η «κίνηση των αδελφών» κατά τον ΙΘ' αιώνα επανέφερε την Εκκλησία στην πρώτη της καθαρότητα. Είναι η «Εκκλησία της Φιλαδέλφειας» και αποτελείται από τούς «εξηγορασμένους» πού φυλάγουν το λόγο του Κυρίου. Αύτη η Εκκλησία θα διαφυλαχθεί κατά τον Αρμαγεδώνα (Tapernουx 90.107).

Η κίνηση δεν γνωρίζει διοικητικά σχήματα, ποιμένες και άλλους αξιωματούχους. Γνωρίζει μόνο χαρίσματα. Απορρίπτει όχι μόνο τη χειροτονία «από ανθρώπους», αλλά και τις θεολογικές σπουδές (Τι πιστεύομεν 8).

Οι άλλες εκκλησίες είναι «κατ' όνομα εκκλησίες», σ' αυτές ανήκει και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Με την έλευση του Κυρίου οι «κατ' όνομα χριστιανοί» θα «απορροφηθούν» από τη Βαβυλώνα, την «εκκλησία του Σατανά», πού τελικά θα καταστραφεί (Tapernουx 203). Η κίνηση απορρίπτει τα μυστήρια της Εκκλησίας. Η ευχαριστία είναι ανάμνηση (Ο καλός σπόρος 3.4.1981, 14.4.1981. Σκέψεις 7).

Η σωτηρία είναι αποτέλεσμα της χάρης του Θεού και προέρχεται από το γεγονός πως ο Χριστός ήταν ο αντικαταστάτης και πέθανε αντί για μας, εξαγοράζοντας την ποινή της αμαρτίας μας (Ασφάλεια βεβαιότητα και αγαλλίαση 910). Όμως απαιτείται πίστη, μετάνοια και ομολογία. Το βάπτισμα με νερό γίνεται εις το όνομα του Πατρός και του υιού και του Άγίου Πνεύματος (Ο Θεός, Πατήρ, υιός και Άγιον Πνεύμα 6).

Η σωτηρία είναι τελεσίδικη, δεν μπορεί κανείς να τη χάσει. Όταν κανείς σωθεί «άπαξ δια της πίστεως εις τον Χριστόν, είναι ασφαλής και δεν δύναται να απολεσθεί» (Τι πιστεύομεν 7. Η αγγελία μας Β' 131). «Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΟΥ εξαρτάται από το έργο του Χριστού Για σένα... Η Βεβαιότητα ΣΟΥ εξαρτάται από το Λόγο του Θεού για σένα... Η ΧΑΡΑ ΣΟΥ εξαρτάται από το αν λυπείς ή δεν λυπείς το Άγιον Πνεύμα μέσα σου» (Ασφάλεια βεβαιότητα και αγαλλίαση 24).

Η σωτηρία (αναγέννηση) είναι «τελεία» (Περί αγιασμού 4), «Ασφάλεια βεβαιότητα και Χαρά», είναι ο τίτλος βιβλιαρίου της κίνησης.

Σύμφωνα μ' αύτη την άποψη πρέπει να μη συγχέεται η «ασφάλεια της σωτηρίας» με τη «χαρά», «ποτέ μη συγχέεις την ασφάλειά σου με τη χαρά σου», υπογραμμίζει η κίνηση. Το «ποινικό ζήτημα» τακτοποιήθηκε με τη θυσία του Χριστού μια για πάντα. Με την αμαρτία ανακινείται το ζήτημα της «κοινωνίας», η όποια προς στιγμήν διακόπτεται (Ασφάλεια βεβαιότητα και αγαλλίαση 26-27. Η χαρμόσυνη Αγγελία, 27.3.ι989).

Η κίνηση βλέπει στις θλίψεις, ακόμη και στην ασθένεια, τη διαπαιδαγώγηση του Κυρίου, με σκοπό τον καθαρμό και την υπακοή (Η παιδεία του Θεού. Παρ' εμού έγινε). Όμως δεν δέχεται πώς κάποιος πού έλαβε τη «σωτηρία» θα μπορούσε να κατακριθεί για πάντα. Η «παιδεία» του Κυρίου θα τον οδηγήσει οπωσδήποτε στην επιστροφή! «Εμείς πού πιστέψαμε, ήδη μετέβη μεν εις την Ζωή, ο θάνατος και ή κρίση είναι για πάντα περασμένα» (Ο καλός σπόρος 9.2.1981).

Η εσχατολογία της κίνησης είναι Xιλιαστική: από την ημέρα της πεντηκοστής μέχρι την «ανάληψη» της Εκκλησίας, κηρύττεται το «ευαγγέλιο της χάρης», με σκοπό τη σύναξη της «Εκκλησίας των εξηγορασμένων», πού έχει «ουράνια ελπίδα». Αύτη την Εκκλησία θα παραλάβει ο Χριστός (Τι πιστεύομεν 10).

Η «αρπαγή» θα λάβει χώρα πριν από τη δράση του Αντίχριστου. Τότε θα γίνει η «πρώτη ανάσταση» των «αποθανόντων εν Χριστώ» και η «αλλοίωση» των ζώντων. Θα «αρπαγούν» στον αέρα για να είναι μαζί με τον Κύριο. Οι λοιποί θα αφεθούν στη γη να υποστούν τη «μεγάλη θλίψη» (Ο καλός σπόρος 5.5.1987. 29.6.1987), προκειμένου να δοκιμασθούν.

Μετά την «αρπαγή της εκκλησίας», θα αρχίσει να κηρύττεται το «ευαγγέλιο της βασιλείας» Κατά το Ματθ. κδ' 14. Αυτό αναφέρεται στον Ισραήλ και σε μέρος των εθνικών, θα είναι η συνέχεια της Ιουδαϊκής περιόδου. Οι Ισραηλίτες θα συναχθούν στην Παλαιστίνη και θα εμφανισθεί ο Αντίχριστος. Ένα μικρό μέρος του λαού θα μείνει ,πιστό και θα περάσει μέσα από τη «μεγάλη θλίψη», πού θα διαρκέσει 7 χρόνια και θα λήξει με τον Αρμαγεδώνα.

Τότε ο Χριστός θα έλθει με την Εκκλησία Του στο όρος των ελαιών, πού θα μεταβληθεί σε πεδιάδα. Θα εκμηδενίσει τον Αντίχριστο και τούς προσκυνητές του και μαζί μ' αυτούς την «Κατ' όνομα Εκκλησία» (Βαβυλώνα).Θα ακολουθήσει η κρίση των εθνών με βάση τη συμπεριφορά τους απέναντι στους Εβραίους, πού λογίζονται οι «ελάχιστοι αδελφοί» του Χριστού.Θα ιδρυθεί παγκόσμια κυβέρνηση της Ιερουσαλήμ με Ισραηλιτική ηγεσία. Τα έθνη θα υποταγούν. Ο Σατανάς θα δεθεί για χίλια χρόνια και θα βασιλεύει ο Χριστός με την Εκκλησία του.

Στο τέλος της χιλιετίας ο Σατανάς θα λυθεί, θα συγκεντρώσει τα έθνη και θα επιτεθεί εναντίον της αγίας πόλης. Θα πέσει φωτιά από τον ουρανό και θα τούς κάψει Ό ουρανός και η γη θα καταστραφούν, θα γίνει η ανάσταση των αδίκων και η γενική κρίση μπροστά στο «λευκό θρόνο». Θα δημιουργηθούν νέοι ουρανοί και νέα γη (αναλυτικά βλ Tapernουx).

Θέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας : Αγία Γραφή

Μιλήσαμε ήδη για τη θεία αποκάλυψη και υπογραμμίσαμε πώςη αγία Γραφή δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Η απολυτοποίηση της Γραφής σημαίνει σε τελευταία ανάλυση απολυτοποίηση της «αυθεντίας» του κάθε ποιμένα, δεδομένου ότι οι επί μέρους κοινότητες είναι αυτόνομες. Αύτη η αυθεντία των επί μέρους κηρύκων ενισχύεται και από την πίστη, ότι η Εκκλησία αποστάτησε. Επομένως, η ερμηνευτική της αυθεντία δεν αναγνωρίζεται Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι η αρχική κίνηση διασπάστηκε σε επί μέρους ομάδες, από τις όποιες συνεχώς αποσπώνται και νέες «εκκλησίες».

Εξάλλου αν η θεοπνευστία της Γραφής ήταν «Κατά λέξη», θα έπρεπε να μη επιτρέπονται οι μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες. Η Εκκλησία με κεφαλή τον Χριστό δεν ήταν δυνατόν να πέσει ποτέ σε αποστασία.

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Read more:http://www.egolpion.com/5415B824.el.aspx#ixzz36hzz4roj